Blijkbaar waren alle lokale en regionale architecten, stedebouwkundigen, planologen en andere in gebouwen en mensen geïnteresseerden al eerder geweest, want ik was op die laatste dag dat de film ‘High Rise’ in de stad draaide, letterlijk de enige in de 350-stoelen tellende bioscoopzaal.
Jarenlang had het gelijknamige boek uit 1975 van J.G. Ballard als onverfilmbaar gegolden. Maar het echtpaar Wheatley-Jump (regisseur/scriptschrijver) heeft de dystopische roman aardig weten om te werken naar een film die tegelijkertijd een scherp beeld geeft van de jaren zeventig als van de huidige tijd waarin we leven. De film, met een ijzersterke Jeremy Irons als naïef-arrogante, volledig in wit geklede, architect, sluit enerzijds aan op de vrijblijvende Mad Men-esthetiek zoals we tegenwoordig die jaren graag vormgeven (met flink wat rokende hoofdpersonen), maar bedrijft anderzijds een zekere geschiedschrijving-met-terugwerkende-kracht door van het boek van veertig jaar geleden een soort sombere toekomstvoorspelling te maken. Het leven in hoogbouw leidt (in boek en film) onherroepelijk tot verlies van waarden en normen, tot wetteloosheid en sociale desintegratie, strijd om voedsel, ophoping van afval, chaos en verloedering, kortom Sodom & Gomorra.
Blog geschreven door Tjerk Ruimschoten lees verder >>>
